Als mij een jaar geleden gevraagd zou zijn waar op dit moment mijn passie zou liggen, was het op de kaart zetten van Dutch Coffee in Nederland één van de minst waarschijnlijke antwoorden geweest. Het afgelopen jaar stond in het teken van de nodige nieuwe ervaringen waarvan Dutch Coffee er één was.
Dat ik hier nu dag in dag uit ijskoude koffie zit te drinken heb ik te danken aan Jits. Na zijn MBA in Korea troffen we elkaar in India waar we er pas echt achter kwamen wat koffie voor ons betekende. Jits was inmiddels al idolaat van Dutch Coffee waar ik nogal sceptisch tegenover stond.
India is een fantastisch land waar zo goed als alles anders is dan dat we het in Europa kennen. Wc’s zonder wc-papier, koeien op de weg in plaats van de wei, afval in de berm in plaats van de prullenbak en ratten in huis in plaats van het riool. Nu ben ik de moeilijkste niet en pas ik me relatief makkelijk aan aan nieuwe situaties. Al het bovenstaande in beschouwing genomen hebbende miste ik mijn Nederlandse koffie toch het meest.
Iedere koffieliefhebber kent de deceptie die veroorzaakt wordt door een “goede” Americano. Het lijkt bij het zetten van de beste Americano een wedstrijd geworden een koffie te produceren die zo transparant mogelijk is. Lange tijd leek Americano competitie beslecht te worden door de Amerikaanse koffieketen met het groen witte logo. India biedt echter dapper tegenspel en heeft het transparante koffieschenken tot een ware kunst verheven.
Het moge duidelijk zijn dat ik als liefhebber van diepdonkerzwarte koffie als teleurgestelde uit de bus kwam. De 46 graden Celsius gecombineerd met de verhalen over écht pure, zwarte, ijskoude Dutch Coffee resulteerde voor mij in de conclusie dat ook ik mij hierop wilde gaan storten bij terugkomst in Nederland; geen dag meer zonder goede koffie voor mij. Een keuze die mijn smaakpapillen mij nog iedere dag in dank afnemen.