Mijn eerste ervaring met Dutch Coffee was er een van verbazing. Ik stond als enige Westerling in een verder compleet afgeladen metrostation in Seoul, Zuid-Korea. Terwijl ik mij een weg probeerde te banen door de ellenbogende menigte Aziaten, zag ik over de massa heen in zwarte koeienletters twee woorden die mijn aandacht trokken; Dutch Coffee. Ik was de halve wereld over gereisd om in Korea te gaan studeren en meer te leren over een andere cultuur, maar blijkbaar kon ik zelfs in Seoul niet compleet aan mijn nationaliteit ontvluchten. Toch werd ik aangetrokken tot het verder heel standaard lijkende cafétje onder deze grote zwarte letters. Wat was er zo Nederlands aan de koffie die geschonken werd? En, als dat echt iets Nederlands was, waarom had ik dan nog nooit van Dutch Coffee gehoord?
Toen ik me eenmaal door de massa naar de koffiebar had gewerkt vielen mij een aantal dingen op. Ten eerste, de koffie werd koud geschonken. Koude koffie! Mijn enige associaties met koude koffie waren als ik een vergeten kop koffie onverwacht te lang had laten afkoelen op mijn bureau en de lauwe, bittere deceptie die daarop volgde. In dat opzicht stond Dutch Coffee al op 1-0 achter voor ik het überhaupt had geproefd. Ten tweede kostte het omgerekend €3,50 voor een kopje, terwijl een iced americano al voor €2,00 over de toonbank ging. 2-0 tegen de Dutch Coffee. Maar toen zag ik voor het eerst de Dutch Coffee maker waar de koffie mee gezet werd en won de nieuwsgierigheid het toch van mijn scepticisme. Daar, midden in een afgeladen metrostation in Seoul, bestelde ik mijn eerste Dutch Coffee.
Was ik meteen verkocht? Nee. De diepe smaak van de Braziliaanse bonen vielen mij meteen op net als de rijke, prettige nasmaak die nog lang bleef hangen nadat ik de plastic kop al in een Koreaanse afvalbak had gedeponeerd. Echter, de realisatie dat Dutch Coffee een heel speciaal product is kwam pas later. Dit moment kwam bij de eerste warme kop koffie die ik weer dronk na deze ervaring. Om een of andere reden miste ik iets. De smaak was vlak, een beetje bitter en waar ik van de nasmaak van een Dutch Coffee echt had genoten verlangde ik bij de dubbele espresso die ik net op had naar een glaasje water en een kauwgumpje. Toen eenmaal mijn ogen waren geopend, merkte ik dat ik in Seoul absoluut niet de enige in was met deze ervaring. In bijna elk café wat niet verbonden was aan een Amerikaanse multinationale keten druppelde een Dutch Coffee maker en op warme dagen stonden Seoulites in de rij voor deze heerlijke rijke zwarte drank.
Daar in Seoul is het zaadje geplant om Dutch Coffee ook naar Nederland te halen, maar er ging nog een ervaring duizenden kilometers weg in heet en stoffig India aan vooraf voordat dit pas echt bewaarheid werd. Dit lezen jullie in de volgende post van Robert. Voor nu horen we graag jullie comments onder dit bericht of op Facebook!